The Pink lady
Enige tijd geleden werd ik benaderd door een alleenstaande jonge vrouw die al heel lang aan een spierziekte leed. Ze heette Sandra, was begin 50 toen ik haar leerde kennen en had al vanaf haar dertigste levensjaar deze nare spierziekte die zich steeds verder verspreidde in haar lichaam. Ze is de eerste persoon in Nederland waarbij een electrode in haar rug en zenuwstelsel werd geïmplanteerd. De duur van de batterij is 9 jaar en deze periode liep nu ten einde. Sandra had voor zichzelf besloten dat ze niet opnieuw geopereerd wilde worden met alle risico’s die daarbij hoorden. Ze ging het gesprek aan met haar huisarts om dan haar leven te beëindigen. Ze had eigenlijk geen andere optie. Als de electrode zou uitvallen, zou de pijn ondraaglijk zijn voor haar. In eerste instantie werkte de huisarts mee, maar trok later de medewerking toch in. Sandra ging in gesprek met de Leveneindekliniek. De gesprekken met deze arts, waren niet alleen heel menselijk van karakter, maar ze voelde zich ook gesteund. Ze kreeg een psychiatrisch onderzoek en de eindconclusie was dat Sandra ook psychisch leed aan de spierziekte en de wens om haar leven te beëindigen was heel sterk. Om de euthanasie uit te kunnen voeren, moest er een tweede arts gevonden worden die zich achter deze besluitvorming kon scharen.
Terwijl dit proces lopend was, besprak ik met Sandra haar wensen voor haar afscheid. Duidelijk was, als je Sandra al zag, dat ze een groot fan van Pink was. Ze had dezelfde haardracht en een grote tatoeage van Pink op haar onderarm. Lachend zei ze tegen mij: “ik wil een roze uitvaart”. En dat gaan we dan regelen. We hebben haar wensen besproken en uitgewerkt. Zo hebben we samen de foto voor op de rouwkaart uitgekozen, de tekst samengesteld en deze in proefdruk in roze inkt laten drukken. Ze wilde graag thuis opgebaard worden in een roze rieten mand met een, hoe kan het anders, roze wikkelwade. Vervolgens wilde ze haar afscheidsplechtigheid in het crematorium in de avonduren, waarbij de belangstellenden dan een glas roze champagne zou krijgen en wat gezelligs te snacken.
En als klap op de vuurpijl wilde ze dat haar lichaam vervoerd zou worden door een roze rouwauto. Nou dat gaat spannend worden dacht ik, want daar is er maar één van in Nederland.
Uiteindelijk toen het moment zich aankondigde dat haar leven beëindigd was, heb ik samen met haar vriendengroep eerst de opbaring in haar huis geregeld. Doordat Sandra de laatste tijd zich steeds minder kon bewegen, maar het eten en het snoepen niet kon laten, was ze behoorlijk aangekomen. Hierdoor was het niet mogelijk om haar in een rieten mand te vervoeren. Om toch aan haar wens voor roze tegemoet te komen, heb ik geregeld dat ze een prachtige, passende roze kist kreeg. Ik weet zeker dat Sandra dit geweldig heeft gevonden. Gelukkig kon de roze rouwauto gereserveerd worden. Sandra is in stijl naar het crematorium vervoerd. Uiteraard vond de plechtigheid in de avonduren plaats. Alle aankondigingen in het crematorium waren in roze. Tijdens de plechtigheid klonk regelmatig de muziek van Pink. Aan het einde van de plechtigheid kwamen de gastdames met glazen roze champagne. Wij zijn rondom Sandra gaan staan en hebben een toost uitgebracht op haar leven. Hierna hebben de belangstellenden geborreld met een lekker snackje erbij.
Toen ik ’s avonds thuis kwam, was ik nog onder de indruk. Mijn eerste roze uitvaart voor een dappere jonge vrouw. Ik vond het heel bijzonder, stijlvol en exact zoals Sandra het wenste. En dat is waar ik het voor doe!