Dag en nacht bereikbaar
06-51 82 75 45

Een andere kerst

Vandaag heb ik een voorgesprek met Anton en zijn kinderen. Afgelopen jaar heb ik de uitvaart van zijn vrouw verzorgd. Zij overleed na een lange periode gestreden te hebben tegen verschillende vormen van kanker. Geheel onverwachts heeft Anton dit jaar te horen gekregen dat hij ook kanker heeft en er geen enkele behandeling meer mogelijk is. Een enorme schok voor dit gezin. Hij wil graag zijn afscheid samen met de kinderen en mij voorbereiden. Terwijl ik zijn huis binnenkom, zie ik dat het akelig leeg is. Normaal is het huis na Sinterklaas helemaal versierd in kerstsfeer. Aan alle kanten van het huis hangt de kerstverlichting en schittert de kerstman op zijn slee die in de avonduren helemaal verlicht is. Ook de tuin is dan een prachtig stralende kerstshow. Het is er nu sober en stil.

De kleinkinderen zitten aan tafel en zijn druk in de weer met papier, plakspullen en stiften. Het is een drukke bedoeling daar. In de woonkamer zit ik samen met Anton, kinderen en hun partners. We bespreken zijn wensen en de invulling van zijn afscheid. De kinderen hebben nagedacht over muziek. De rouwkaart heb ik al deels klaar. We hebben ervoor gekozen om de kaart in dezelfde stijl als die van zijn vrouw te houden. We nemen als laatste de details nog samen door. Even wordt het Anton teveel. Terwijl hij in zijn fauteuil zit, slaat hij zijn hand voor zijn gezicht. Een kleinkind ziet het en komt naar opa toe en kruipt tegen hem aan. Hij slaat zijn arm om zijn opa heen en drukt zijn gezicht tegen het gezicht van Anton. Hij zegt verder niets. In no-time zitten ook de andere kleinkinderen op de armleuning van opa’s fauteuil of op zijn schoot. Aandoenlijk om te zien.

Even later vertelt Anton dat hij ook in gesprek is met de Levenseindekliniek. Hij kiest ervoor om niet de “aftakeling” af te wachten. Dat heeft zijn vrouw wel gedaan. Zij is tot het einde gegaan en dat heeft een schrikbeeld voor de kleinkinderen opgeleverd. Dat wil hij ze niet aandoen. Hij kiest er bewust voor om wanneer de pijn ondraaglijk wordt, zijn einde tegemoet te zien. Dapper, vind ik dat.

Als alles besproken is, brengt hij mij naar de voordeur. “Dank je wel Carin voor alles.” “Tuurlijk Anton en ik wens je een “goed” einde toe.” We omhelzen elkaar en ik kan nog even in zijn ogen kijken. Het verdriet is goed voelbaar. Ik loop naar mijn auto. Ik merk dat ik geraakt ben. Een echtpaar dat ik al zo lang ken en straks zijn ze er alle twee niet meer. Deze maand die zo in het teken staat van feest, samenzijn en familie. Dat zal voor dit gezin een hele andere betekenis nu gaan krijgen.  Ik neem plaats in mijn auto, ik ben ontroerd, moet even slikken en bijkomen. Natuurlijk, ik ben ook maar een mens….

In memoriam  † 27 januari 2017

Naar het overzicht