“Het hoeft voor mij niet meer”
Dit zijn de woorden die Annie tegen mij zegt, als ik bij haar op visite ben. Ze is nu 90 jaar en heeft blaaskanker met uitzaaiingen in haar nieren en buik. De dokters hebben nog een pittige operatie voorgesteld, maar Annie heeft gezegd: “ik ben al zo oud, ik ga geen poespas meer uithalen. Het is goed zo, en mijn koppie is niet in orde, dus ik weet wat ik zeg”. Haar levensenergie loopt terug en haar geliefde hobby, bridgen lukt niet meer. “Ik wil wel, maar ik ben zo moe, dat ik met de kaarten in de hand in slaap val”. Ze valt elke week een kilo af en ik zie dat haar ogen steeds minder stralen. “Ik blijf het liefste thuis, maar wat ik kan doen doe ik nog steeds zelf. Ieder dag een stukje lopen, boodschappen doen en eten koken. Zolang ik kan, blijf ik voor mezelf zorgen”. Als ik naar haar kijk zie ik een goed verzorgde vrouw, haar haar zit netjes, haar lippen gestift en de kleding op elkaar afgestemd. Haar huisje zit er piekfijn uit en is van alle gemakken voorzien. Ik heb haar leren kennen tijdens het voorgesprek nu twee jaar geleden. Ze heeft mij verteld over het grote verdriet van haar twee overleden baby's, het ziekbed van haar man en zijn overlijden op veel te jonge leeftijd. De noodgedwongen verkoop van hun zaak. Deze vrouw weet wat verlies is. Toch komt ze over als een sterke persoonlijkheid en heeft ze het leven ook altijd omarmd. “Doorgaan is de enige optie, die ik had”, vertelde ze mij.“Niemand kan hier iets aan doen en ik kan het niet veranderen. Ze zitten in mijn hart en blijven bij mij”.
De uitvaartwensen hebben wij met elkaar besproken. Ook de kosten heb ik voor haar uitgewerkt. De uitvaartverzekering zal ik voor haar laten uitkeren en het overige gedeelte wordt betaald door de executeur vanuit haar spaargeld. Dat is allemaal geregeld.
Omdat haar gezondheid achteruit gaat, heb ik mij voorgenomen om 2 keer per maand bij haar op bezoek te gaan. Rond 10.00 uur kom ik bij haar en heb wat lekkers van de bakker meegenomen. De koffie staat klaar en ik schenk het in. “Ik ben blij dat je er bent Carin". Ik vraag haar hoe het met haar gaat. "Tja, ik kan steeds minder, ben snel moe en heb altijd pijn. Ach ik hoop dat ik snel mag inslapen". Ik vraag haar of ze bang is voor de dood. “Nee hoor”, zegt ze resoluut. “Weet je, ik ben ervan overtuigd dat het niet uitgesloten bij het overlijden. Ik weet zeker dat Dick op mij wacht. Samen gaan we verder. En misschien zie ik weer heel veel familie en bekenden terug".
We bladeren in een fotoalbum en Annie verteld over de goede tijd uit haar leven. Na ongeveer een uur nemen we afscheid. Terwijl ik haar een kus op haar wang geef, zegt ze: “fijn dat je er was, misschien tot de volgende keer of als ik overleden ben. Treur dan niet om mij, ik heb een goed leven gehad”.