De bijenkoning
Hij was thuis overleden in korte tijd aan de nare ziekte kanker. Zijn vrouw en kinderen waren niet van zijn zijde geweken. Henk bleef thuis. Als eerste hebben wij hem samen de laatste zorg gegeven en zijn kleding aangedaan. Op de baar met kleurrijke doeken werd hij opgebaard in de woonkamer. Hij bleef zo het middelpunt van zijn gezin.
Henk had in zijn leven veel bijen gehouden en ieder jaar de honing zelf gemaakt. Hij hield van de natuur en zijn hobby. Hij had ongeveer 25 kasten waarin allemaal verschillende bijenvolken huisden. De hobby was wat uit de hand gelopen, ook qua tijd. Henk had een tijdje geleden een busje aangeschaft, waardoor hij veel ruimte had om gereedschap, beschermende kleding en nieuwe kasten te kunnen meenemen. Ook nam hij regelmatig zijn leerlingen mee en maakten ze samen op school de honing die Henk dan weer verkocht.
Zijn zoon en schoonzoon kwamen met de vraag of ze zelf zijn kist mochten maken. Ik word hier altijd enthousiast van en tegelijkertijd zenuwachtig. "Als jullie je aan de door mij op te geven afmetingen houden en de draagkracht kunnen garanderen is het geen probleem". Ze vonden het fantastisch dat ik daarvoor openstond. Tegelijk voegde ik eraan toe "maar dan neem ik aan dat we Henk in zijn kist vervoeren met zijn eigen busje"? "Mag dat dan?", klonk het in koor. "Natuurlijk, geen probleem", antwoordde ik. De twee dochters hebben zijn kaart zelf ontworpen met een mooie foto van vader aan het werk met zijn bijen, tussen de mooie paarsgekleurde hei. Ze maakten een drieluik en de foto liep volledig in het midden door over alle zijden van de kaart.
Nee, deze mensen waren niet van een uitvaartdienst in een suffe aula in een crematorium. Dat wil ik ze niet aandoen. Dus stelde ik het volgende voor: "als we zijn afscheid nu in de buitenaula van het crematorium in de tuin doen. Op jullie manier, neem me mee. Hoe ziet het er dan uit"? "Klein gezelschap. Groepjes stoelen. Vuurkorven en het liefst een pan soep op een vuurtje. O ja, en wij willen zelf invulling geven en de teksten voordragen. En jij, Harmen, jij neemt toch je gitaar mee"? "Ja hoor", zei de zoon, "ik verzorg de muziek". "En ikke ook zingen voor opa"? Kleindochter Ieke mocht natuurlijk haar liedje voor opa zingen. Daarbij mochten de kleinkinderen ook de kist van opa beschilderen. Oké, plan is klaar, nu de mensen van het crematorium voorbereiden.
De meeste collega’s van de crematoria in de buurt weten wel, dat als ze mij aan de telefoon krijgen dat het niet om een standaard uitvaart gaat. Dus probeer ik mijn belang om de wensen van de familie erdoor te drukken, zo op een politiek correcte en sociale manier te verwoorden. Zodat ze bijna geen “nee” kunnen zeggen. Dat is ook dit keer weer gelukt. En ik ga dan na zo’n dag met een grote glimlach naar huis.