"Door fijne herinneringen aan het afscheid verloopt het rouwproces vaak beter. Dat is mijn motto"

 Mijn eerste contact met stervende mensen was, toen ik de opleiding ziekenverzorging volgde in een verpleeghuis. Het is zo’n dankbare taak om mensen in hun laatste fase bij te mogen staan. Hoe raar het ook klinkt en hoe jong ik ook was, ik vond het altijd heel fijn om de laatste verzorging van het lichaam te doen.

Op dit moment ben ik ook docent verpleegtechnische vaardigheden op het ROC. Binnen mijn vakgebied geef ik mijn studenten mee, dat hun cliënten centraal staan en alle respect van de wereld verdienen. Zij krijgen in hun toekomstige werk ook te maken met het sterven van cliënten.

Heel veel mensen vragen mij wat mij zo aantrekt om te werken in de uitvaartzorg?  Mijn enige antwoord is dat ik wil werken vanuit mijn hart en mijn passie wil volgen.  Wat bedoel ik daarmee? Ik kan dit het beste uitleggen door het volgende voorbeeld: laatst bij een familie was helaas de vader/opa overleden. Namens Memora mocht ik vader overbrengen vanuit het verpleeghuis naar zijn eigen huis en hem daar te verzorgen en op te baren. Samen met zijn 10-jarige kleindochter heb ik opa’s haren gekamd en wat make-up aangebracht. Naderhand bedankte de familie mij voor mijn eindeloze geduld en de omgang met de kleinkinderen. Dat is nou precies waarom ik het werken in de uitvaartbranche zo waardevol vind.  Ik weet uit ervaring hoe fijn het voor de nabestaanden is om goed afscheid te kunnen nemen. Het helpt in het rouwproces.

Soms assisteer ik ook de uitvaartleidster op de dag van de uitvaart of bij andere werkzaamheden. De nabestaanden zien dan weer een bekend gezicht en dat is prettig. Ik doe er alles aan om de uitvaart zo goed mogelijk te laten verlopen.

Fred Pierrot